Romuald Tarczewski jest absolwentem Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej. Ma doświadczenie w pracy i kierowaniu zespołami ludzkimi w przemyśle budowlanym i w biurach projektów. Od dwudziestu lat jest związany z Wydziałem Architektury PWr, gdzie pełni funkcję kierownika Zakładu Konstrukcji.
Współpracuje z ośrodkami naukowymi w Europie, Japonii, USA i Brazylii. Członek American Mathematical Society (AMS), Society for Industrial and Applied Mathematics (SIAM), Mathematical Association of America (MAA), TensiNet Association i International Association for Shell and Spatial Structures (IASS), w której jest członkiem Executive Council; również członek komitetów naukowych międzynarodowych konferencji z dziedziny konstrukcji i architektury. Autor ponad sześćdziesięciu publikacji krajowych i zagranicznych, w tym cytowanych na liście SCI/EX. Z pracą naukową łączy działalność projektową. Jest autorem wielu znaczących opracowań projektowych z dziedziny konstrukcji, a także zgłoszeń patentowych.
W pracy Topologia form strukturalnych przedstawiono zagadnienia związane z kształtowaniem architektonicznych struktur przestrzennych opartych na matematycznym języku formy. Omówiono najważniejsze elementy tego języka, rodzaje występujących obiektów i związki pomiędzy nimi: relacje występowania, incydencji, walentności, spójności. W procesie kształtowania formy niezwykle ważny jest dobór źródeł inspiracji – prototypów formy. Przedstawiając przykłady wzorców naturalnych i tworzonych przez człowieka, autor formułuje praktyczne sposoby korzystania z nich. Jednocześnie wskazuje, że inspiracje mogą być czerpane z bardzo różnych, nieraz zaskakujących źródeł.
Wiąże się to z przekonaniem autora, że kształtowanie form strukturalnych nie może być jedynie bierną odpowiedzią na propozycje architektów, lecz przeciwnie – system konstrukcyjny powinien stanowić interesującą propozycję kształtowania formy architektonicznej. Realizacji tego postulatu służy przedstawienie rezultatów uzyskanych na gruncie matematyki dyskretnej, takich jak kombinatoryka geometryczna, teoria grafów czy teoria parkietaży. Jednocześnie autor wystrzega się nadmiernie teoretycznego ujęcia, odnosząc prezentowane rezultaty do praktyki projektowej.