W monografii przedstawiono proces rozwijania relacji między architekturą i naturą od końca XIX do początku XXI wieku, polegający na kreatywnym czerpaniu inspiracji z natury oraz rosnącym szacunku dla środowiska wynikającym ze świadomości jego ograniczeń. Relacje te scharakteryzowano na podstawie rezultatów analizy wybranych obiektów architektonicznych, reprezentatywnych dla poszczególnych kierunków twórczych współczesnej architektury w przyjętym okresie badań. Dla każdego z analizowanych kierunków twórczych zidentyfikowano główne czynniki wpływające na kształtowanie konstrukcji, funkcji, formy i estetyki badanych obiektów, materiałów budowlanych, metod wykonawczych, projektowych i obliczeniowych wykorzystanych podczas ich tworzenia oraz sposobu funkcjonowania zrealizowanych budowli w kontekście środowiska naturalnego. W zakończeniu książki została zaprezentowana wyłaniająca się koncepcja architektury biologicznej, dla której określono zespół cech modelowych, charakteryzujących ją w drugiej dekadzie XXI wieku.
Barbara Widera prowadzi badania nad architekturą współczesną, łącząc je z działalnością dydaktyczną na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Od 2013 roku jest ekspertem Komisji Europejskiej. Brała udział w opracowaniu i wdrożeniu metodologii ewaluacji ex post zrealizowanych dotychczas Programów Ramowych oraz oceny śródokresowej Horyzontu 2020. Współpracuje z renomowanymi biurami architektonicznymi i instytucjami naukowymi z Włoch, Francji, Danii, Belgii, Niemiec, USA, Wielkiej Brytanii i Malezji. Jest uczestniczką ekspedycji prowadzących badania podwodne, współzałożycielką Research Center for Sustainable Built Environment przy Politechnice Wrocławskiej, członkinią międzynarodowych komitetów naukowych, Sekcji Historii Architektury i Ochrony Zabytków Komisji Architektury i Urbanistyki Oddziału PAN we Wrocławiu, autorką i recenzentką licznych publikacji.