Technologie i innowacje rozwijają się inaczej w każdym sektorze gospodarki, bo zależnie od jego specyfiki. Wskazuje to również na sektorowe zróżnicowanie ich związków z nauką. Zwłaszcza w niektórych dziedzinach tworzenie nowych technologii rozpoczyna się szukaniem nowych rozwiązań przez ludzi nauki i kończy zastosowaniem nowych rozwiązań w praktyce. Osią spinającą oba procesy jest wiedza. Należy zatem przyjąć, że innowacje są rezultatem procesu uczenia się, dlatego wymagają realizacji analitycznych badań, często zmiany modeli biznesowych, w tym struktur organizacyjnych.
Jest wielu uczestników „gry” o innowacje. Należą do nich zarówno uczelnie, jak i jednostki badawczo-rozwojowe, przedsiębiorstwa, administracja państwowej i samorządowej. Uczestnicy tej gry nie mogą być przekonani, że w swoich działaniach w obszarze tworzenia technologii i wdrażania innowacji są autonomiczni, a zatem niezależni jeden od drugiego, ale raczej, że są one ich wspólnym dziełem powstałym w oparciu o prawdziwy dialog – warunek budowy zaufania, a w konsekwencji kapitału społecznego sprzyjającego innowacjom. Tworzenie innowacji wymaga więc prawdziwej współpracy i kapitału wiedzy. Bo tylko one mogą dawać pozytywne efekty.
Monografia przeznaczona jest dla szerokiego kręgu czytelników, których interesują problemy rozwoju technologii, w tym szczególnie te związane z innowacjami. Sięgną więc po nią zapewne studenci oraz pracownicy naukowi uczelni oraz przedsiębiorstw i ich jednostek badawczo-rozwojowych. Autorzy wyrażają także nadzieję, że wiedza zawarta w tej publikacji okaże się warta przekazania na wykładach, seminariach i przydatna w pracach projektowych.